Java en Bali

Lieve iedereen,

Na vele mislukte pogingen een eerste reisverslag te schrijven, ga ik nu dan echt proberen een middenweg te vinden tussen eeuwige details en een te korte samenvatting. Op dit moment bevind ik me in Lovina op Bali, een kustplaatsje dat wat mij betreft minder de moeite waard is dan alle andere plekken waar ik tot nu toe ben geweest. Het strand is smal, ligt vol vissersboten (met wat fantasie kunnen deze nog voor idyllisch door) maar ook het afval is niet schaars, en de bewoners van Lovina gebruiken de zee als toilet. Ook is het hier erg uitgestorven, hoewel ik gister Didier ontmoet heb, een Franse jongen waarmee ik vanmiddag naar de warme bronnen in de buurt zal gaan. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Na een verdrietig afscheid met mijn ouders en Jonnemei, een vermoeiende vliegreis en nul slaap kwam ik dinsdagmiddag 16 oktober aan in Jakarta, Indonesie. Vastbesloten om als echte backpacker te beginnen nam ik bus en tuk-tuk in plaats van taxi en kwam uiteindelijk veilig aan in mijn hostel. Het enige beeld dat ik na deze eerste paar uur van Jakarta had was er een van totale chaos. De enorme hoeveelheid bussen, auto's, brommers en tuk-tuk's lijken zonder verkeersregels allemaal zo snel mogelijk ergens te willen komen, waardoor de meeste straten bestaan uit een continue file van toeterende voertuigen. Bovendien ligt overal troep, wat de stad er niet echt aantrekkelijker op maakt. De dagen daarna leerde ik echter een ander Jakarta kennen. Met een paar meisjes die ik in het hostel ontmoette heb ik de oude stad bekeken, waarna we al snel verdwaald raakten in een van de armste wijken van Jakarta. In ieder ander land zou het niet prettig zijn in een dergelijke wijk rond te lopen, maar zelfs de mensen in de allerarmste wijken hier zijn zo ontzettend vriendelijk dat ik me geen moment ongerust heb gemaakt. Na geleerd te hebben de weg over te steken en een paar keer heerlijk Indonesisch gegeten te hebben besloot ik Timothee uit Frankrijk te volgen naar Pangandaran, omdat ik zelf geen plannen had.

Pangandaran is een dorpje aan de zuidkust van Java, waar we na een lange, warme busreis vol bochten in de namiddag aankwamen. Pangandaran maakte op mij in de eerste plaats een ietwat onheilspellende indruk, het staat vol met enorm luxe maar volledig verlaten hotels, en overal staan 'tsunami-vluchtroute'-bordjes. Eenmaal aangekomen in het hostel veranderde dit echter meteen, ik kreeg een mooie en goedkope kamer in een prachtige hostel, waar veel andere reizigers waren om tot diep in de nacht bintang mee te drinken in een van de leuke barretjes met live muziek op het strand. Dat heb ik de eerste avond dan ook uitgebreid gedaan, waardoor ik de volgende dag vooral in mijn bed wilde liggen. Verder heb ik in Pangandaran een tour gedaan met zeer vriendelijke gids, die ons mee genomen heeft het oerwoud in, een berg op voor het uitzicht, naar een schildpaddenopvang met kleine schildpadjes en uit lunch waarbij we onze eigen nog rond zwemmende vis mochten kiezen. Ook heb ik hier voor het eerst een aantal locals ontmoet, die me op het strand hebben geleerd brommer te rijden, me mee uit eten hebben genomen en me traditionele manieren van vissen hebben laten zien.

Na een paar geweldige dagen besloot ik samen met Timothee en Philip (Nederlandse jongen uit het zelfde hostel) met de trein naar Jogjakarta te gaan. Echt genieten kon ik niet van de 4,5 uur durende snikhete treinreis met om de minuut mensen die eten of andere spullen wilden verkopen, hoewel het wel leuk was tussen de Indonesiers te zitten. Jogja is een gezellige stad, wel erg veel toeristen. Samen met Philip en Tim ben ik vanuit Jogja naar de Borobudur gegaan, waar we 's ochtends heel vroeg zijn opgestaan om de zonsopkomst vanaf een berg te bekijken. Erg mooi, en ook de Borobudur zelf was de moeite waard, hoewel ik zelf de grootste attractie was en op minstens 10 foto's met schoolkindjes sta. Terug in Jogja heb ik nog een erg leuke dag gehad met een local die me mee heeft genomen naar de dierenmarkt en over zijn leven heeft verteld. Ook heb ik een avond gegeten en gedanst met een grote groep Nederlanders, wat voor de verandering ook erg leuk was.

Vanaf Jogja ben ik met een shuttle bus richting de Bromo vulkaan gegaan, een reis die in totaal ongeveer 14 uur in beslag nam en waarbij ik tussen de chauffeur en zijn vrouw geklemd zat. In deze bus zaten ook Nils uit Belgie en Oscar uit Italie, met wie ik die nacht om 3 uur ben opgestaan om een berg te beklimmen voor het uitzicht bij zonsopkomst. Het was een heerlijke wandeling en het uitzicht was ontzettend mooi, absoluut de moeite waard. Daarna hebben de Bromo vulkaan beklommen, de kolkende, rokende massa vond ik erg indrukwekkend.

Daarna wilde ik samen met Nils een klein stukje reizen en de rest van de dag ontspannen, maar uiteindelijk hebben we de hele dag en halve nacht in de bus, nog een bus, boot, bus en taxi gezeten om uiteindelijk rond 3 uur 's nachts in Kuta op Bali aan te komen. Dit was rederlijk schokkend, want zelfs 3 uur 's nachts was Kuta een en al drukte, een wel erg grote tegenstelling met het rustige Java. De volgende dag heb ik me voor 1 dag volledig overgegeven aan het zeer typische Kuta, dat me aan Mallorca deed denken. Samen met Nils heb ik cocktails gedronken, op het strand gelegen en tot diep in de nacht gedanst in een enorme club met 6 verdiepingen. De volgende dag was ik tot weinig in staat en heb ik vooral aan het zwembad gelegen. Daarna was ik ontzettend klaar met het overvolle Kuta en ben ik op weg gegaan naar Ubud, een kleiner stadje in het midden van Bali.

In Ubud was het nog steeds redelijk toeristisch, maar de tempels vol apen waren de moeite waard en de prachtige omgeving met rijstvelden al helemaal. Na enkele mislukte pogingen de omgeving op de fiets te verkennen (drie keer verdwaald) heeft opnieuw een local me meegenomen om zijn dorpje en de omgeving te laten zien, wat ik nooit zal vergeten. 'S avonds ben ik naar een traditionele dansvoorstelling geweest en daarna heb ik gedanst in een leuke bar waar een bandje speelde.

Vanaf Ubud ben ik met de bus de bergen in gegaan, waardoor ik terecht kwam in een klein dorpje waar niks te beleven viel. Uiteindelijk besloot ik de motor taxi te nemen naar Munduk, omdat ik van veel mensen had gehoord dat het daar erg mooi was. Munduk is inderdaad prachtig, maar ook ontzettend duur. Het goedkoopste hotel was nog steeds 20 euro, maar ik had wel een bad en geweldig uitzicht. Ik hoopte in dit hotel wat andere reizigers te ontmoeten, maar helaas bleek ik de enige in het hele hotel te zijn. Gelukkig was de eigenaar erg vriendelijk en heeft hij me de volgende dag meegenomen op een prachtige wandeling van een uurt of zes langs de grootste boom van Bali, allerlei plantages en twee geweldige watervallen. Daarna hebben we heerlijk gegeten en heeft hij me op de motor naar Lovina gebracht, waar ik hoopte een goedkopere slaapplaats te vinden.

Dat is zeker gelukt, afgelopen nacht heeft me 7 euro gekost, maar waarschijnlijk had ik op de grond beter geslapen. Ook heb ik hier geen behoorlijke wc of douche, het wordt dan ook hoog tijd om weer te vertrekken. Zoals ik eerder al schreef zal ik vanmiddag met Didier de warm water bronnen bezoeken op zijn gehuurde motor, daarna hoop ik een manier te vinden om in Tulamben te komen, waar je mooi schijnt te kunnen snorkelen.

De afgelopen twee en een halve week heb ik voor het eerst in mijn leven meegemaakt hoe het is om alleen te reizen. De beschrijving die iedereen geeft: 'Het heeft hoogtepunten en dieptepunten en je ontmoet zo veel nieuwe mensen' klopt helemaal, en toch was het anders dan ik ooit had kunnen verwachten. Een groot deel van de tijd vraag ik me af waarom ik dit in godsnaam aan het doen ben, terwijl ik tegelijkertijd absoluut niet naar huis wil. Ik ben erg benieuwd wat ik de komende tijd allemaal ga meemaken, en hoe mijn mening over alleen reizen nog zal veranderen. In ieder geval heb ik al ontdekt dat Indonesie een geweldig land is met prachtige natuur en ontzettend lieve mensen, waar je altijd kan rekenen op hulp als je dat nodig hebt.


Ik hoop dat mijn verslag niet alsnog te langdradig is geworden, het was in ieder geval leuk om te schrijven. Ik hoor heel erg graag hoe het met jullie gaat, want ik begin iedereen ondertussen wel een beetje te missen. Binnen twee weken zal ik een volgend reisverslag schrijven, waarschijnlijk vanaf Lombok. Nu is het tijd voor een duik in de vieze zee, want het is hier 35 graden en ik zit al een paar uur in dit warme hok.

Tot snel!

Heel veel liefs,

Roos